Aber, nicht bei uns in Finnland!

Gistermiddag zat ik met zo'n 1800 anderen op de tribune bij de kwartfinale in Lahti van het EK Voetbal voor vrouwen. Het betrof de wedstrijd tussen Duitsland en Italië (2-1). Voor mij zat een Duitse supporter van zo'n 40 jaar, een Einzelgänger, zo te zien. Al een half uur voor de wedstrijd probeerde hij de stemming er in te brengen door aanhoudend een ongelooflijke herrie te maken met een ratel. Een vreselijk doordringend geluid, dat door merg en been gaat. Ook anderen (Finse toeschouwers) in mijn buurt hadden er last van. Dus sprak ik de man aan met "Bitte!" (10x). Hij keek me zeer verbaasd aan en zei: "Mensch, das gehört doch zum Fussball!" Ik bestreed dat, en zei dus "Das gehört nicht zum Fussball, allerdings nicht bei uns in Finnland!". Dat hielp gelukkig. De ratel heeft hij maar een paar keer gebruikt, en dan alleen nog maar heel kort (bij de aftrap, de doelpunten en het eindsignaal).
Toch maar goed dat hij mij voor een Fin aanzag. Een zekere mate van integratie kan soms echt geen kwaad.

In onze krant stond een lovend commentaar over de sfeer bij de wedstrijd tussen Denemarken en Nederland, een week geleden. Zoiets had men nog nooit meegemaakt bij een voetbalwedstrijd in Lahti. De Deense supporters waren vergezeld van een drumband (gelukkig stonden ze ver van ons vandaan), en de Nederlandse supporters deden het uitsluitend met vocale middelen.