Die Unvollendete

Wij hadden u graag persoonlijk geïnformeerd, liever dan dat u het hier moet lezen. Maar mijn man, onze vader en schrijver van de weblog UPLahti is op Hemelvaartsdag 13 mei 2010 geheel onverwachts overleden. Hij blaakte van gezondheid en aan levenslust leek het zeker niet te liggen, maar een hartinfarct werd hem fataal.

De temperaturen die hij als laatste bericht had vermeld waren voorzichtige schattingen geweest. Het waren warme zomerse dagen met ’s nachts zware donderbuien. De laatste sneeuwresten waren nog aan het smelten.

Hij is 64 geworden en heeft enorm van het leven en Lahti en Finland genoten. 40 jaar geleden, in de zomer van 1970, bracht hij een eerste bezoek aan Finland. In het gastenboek van mijn ouders, onze grootouders stond te lezen dat hij zich er niet alleen maar een gast, maar zich er ook erg thuis had gevoeld. Hij sprak toen de hoop uit nog eens terug te keren naar Finland. Uiteindelijk heeft hij er tientallen (zomer)vakanties doorgebracht, voordat hij zich er in 2007 vestigde.

Zijn pensioengerechtigde leeftijd heeft hij niet bereikt. Dankzij zijn prepensioen en opgespaarde vakantiedagen heeft hij nog wel fulltime van zijn leven genoten. Zijn dagen waren goed gevuld met de vele wandelingen langs de meren, in de bossen, de muziek van met name Sibelius - tijdens concerten en CD's thuis. Verder bezocht hij graag sportwedstrijden en musea. Hij studeerde ijverig om zijn Fins te perfectioneren en heeft vele overzichten gemaakt om grip te krijgen op de Finse grammatica. Het Fins had volgens hem geen uitzonderingen, alleen maar nieuwe regels. Elke ochtend las hij twee kranten om zijn immense woordenschat nog verder uit te breiden.

Deze weblog betekende veel voor hem. In eerste instantie om familie en vrienden op de hoogte te houden van de verhuizing naar Finland, daarna ook als uitlaatklep voor de dingen die hem bezig hielden, verwonderden en verbaasden. Het heeft hem veel plezier gegeven dat mensen hem hebben gevolgd en dat hij dankzij zijn weblog in contact is gekomen met andere liefhebbers van Finland en de Finse cultuur. Hij had als kleine jongen graag journalist willen worden, maar vertaalde beroepsmatig cijfers in woorden.

Vrijdag 28 mei hebben we met familie en vrienden afscheid van hem genomen in de kerk van Mukkula. Naast ons verdriet hebben we zo veel warmte gevoeld. Het was fijn om samen te kunnen glimlachen om wie hij was. 

6 - 17 - 18 - 21 - 25 - 26

Aantal zetels bij de komende Kamerverkiezingen?
Neen, wel achtereenvolgens de temperatuur in Lahti op maandag 10 mei om 19.00 uur, dus slechts 6 graden, en de verwachte maximumtemperaturen in Lahti voor de komende 5 dagen. Afwachten maar.

Hoe zou het weer in Nederland zijn, deze week?

De Negende in 62 minuten

Sinds een paar maand hebben wij twee Vietnamese “petekinderen”, een jongen en een meisje, studenten van een jaar of 20 aan de Hogeschool voor Toegepaste Wetenschappen in Lahti. Zij studeren hier International Business. Eén van de docenten van de opleiding heeft het initiatief genomen om de buitenlandse studenten in contact te brengen met inwoners van Lahti. Zodat ze ook iets meekrijgen van het “gewone” Finse leven en de Finse cultuur. En in ons geval doen we er nog een scheutje Nederlandse cultuur bij. Ze wonen op een studentenflat in de stad. We zien elkaar zo eens in de drie weken. De jongen (“Q.”) heeft heel andere interesses dan het meisje (“H."). Dus ze komen niet tegelijk bij ons, maar ieder afzonderlijk. H. komt uit een stadje ten noorden van Hanoi en Q. uit Ho Chi Minhstad, het vroegere Saigon.
Q. luistert graag naar klassieke muziek. Zijn beide kamergenoten (ook Vietnamezen) houden van heel andere muziek. En dus luistert ieder via de hoofdtelefoon naar zijn eigen muziek, als ze samen op hun kamer zijn.
Toen ik Q. voorstelde om deze week met mij naar het concert van Sinfonia Lahti te gaan, reageerde hij enthousiast. Op het programma stond de negende symfonie van van Beethoven. In de dagen voorafgaande aan het concert heeft Q. deze symfonie een paar keer beluisterd via YouTube. “Een echt meesterwerk!”, liet hij me per e-mail weten.


En zo zaten wij gisteren in het volbezette Sibeliustalo samen te luisteren naar de negende symfonie van van Beethoven door Sinfonia Lahti o.l.v. Jukka-Pekka Saraste, met als solisten de Amerikaanse sopraan Indra Thomas (foto), de Australische mezzosopraan Caitlin Hulcup, de Engelse tenor Paul Charles Clarke en de Finse bas Tuomas Pursio, en verder het Dominanto-koor en het Kamerkoor Murtosointu.
Eerlijkheidshalve, ik ben niet zo’n groot liefhebber van de Negende, natuurlijk wel van “Alle Menschen werden Brüder”.
Jukka-Pekka had gisteravond de vaart er behoorlijk in. Na 62 minuten waren we klaar. Op mijn cd-versie van de Berliner Philharmoniker o.l.v. Herber von Karajan duurt het werk bijna 67 minuten. En dat is al een stuk sneller dan de uitvoering o.l.v. Furtwängler die er 74 minuten over deed. Volgens het verhaal schijnt de baas van Sony aan zijn ingenieurs bij de ontwikkeling van de cd de eis te hebben gesteld dat juist deze versie van Beethovens Negende op één cd zou passen.