De Negende in 62 minuten

Sinds een paar maand hebben wij twee Vietnamese “petekinderen”, een jongen en een meisje, studenten van een jaar of 20 aan de Hogeschool voor Toegepaste Wetenschappen in Lahti. Zij studeren hier International Business. Eén van de docenten van de opleiding heeft het initiatief genomen om de buitenlandse studenten in contact te brengen met inwoners van Lahti. Zodat ze ook iets meekrijgen van het “gewone” Finse leven en de Finse cultuur. En in ons geval doen we er nog een scheutje Nederlandse cultuur bij. Ze wonen op een studentenflat in de stad. We zien elkaar zo eens in de drie weken. De jongen (“Q.”) heeft heel andere interesses dan het meisje (“H."). Dus ze komen niet tegelijk bij ons, maar ieder afzonderlijk. H. komt uit een stadje ten noorden van Hanoi en Q. uit Ho Chi Minhstad, het vroegere Saigon.
Q. luistert graag naar klassieke muziek. Zijn beide kamergenoten (ook Vietnamezen) houden van heel andere muziek. En dus luistert ieder via de hoofdtelefoon naar zijn eigen muziek, als ze samen op hun kamer zijn.
Toen ik Q. voorstelde om deze week met mij naar het concert van Sinfonia Lahti te gaan, reageerde hij enthousiast. Op het programma stond de negende symfonie van van Beethoven. In de dagen voorafgaande aan het concert heeft Q. deze symfonie een paar keer beluisterd via YouTube. “Een echt meesterwerk!”, liet hij me per e-mail weten.


En zo zaten wij gisteren in het volbezette Sibeliustalo samen te luisteren naar de negende symfonie van van Beethoven door Sinfonia Lahti o.l.v. Jukka-Pekka Saraste, met als solisten de Amerikaanse sopraan Indra Thomas (foto), de Australische mezzosopraan Caitlin Hulcup, de Engelse tenor Paul Charles Clarke en de Finse bas Tuomas Pursio, en verder het Dominanto-koor en het Kamerkoor Murtosointu.
Eerlijkheidshalve, ik ben niet zo’n groot liefhebber van de Negende, natuurlijk wel van “Alle Menschen werden Brüder”.
Jukka-Pekka had gisteravond de vaart er behoorlijk in. Na 62 minuten waren we klaar. Op mijn cd-versie van de Berliner Philharmoniker o.l.v. Herber von Karajan duurt het werk bijna 67 minuten. En dat is al een stuk sneller dan de uitvoering o.l.v. Furtwängler die er 74 minuten over deed. Volgens het verhaal schijnt de baas van Sony aan zijn ingenieurs bij de ontwikkeling van de cd de eis te hebben gesteld dat juist deze versie van Beethovens Negende op één cd zou passen.